Zintuiglijk hongergevoel
Loop weg in de duisternis
En geef onze zintuigen wat ze verlangen,
Sinds een gelukkig toeval ze maakte zoals ze zijn
De ogen geven we het niets
Het weten maar het niet-ervaren
het nutteloos expliciete
van het nadenkende verklaren…
Mijn neus ruikt het brokaat van je lichaam
Vermengd met de dauw
van een nieuwe dag
het voelen van de warmte en de kou,
zoals ze vroeger was, en opnieuw zal zijn.
Het leven is aan mijn oren
Die niets registreren, maar bestaan
Ter wille van hun verborgen esthetiek
Mijn smaak, dat is de aardbei
van jouw lippen,
met de geur van jouw hongerend gevoel
En mijn gevoel, die heeft geen woorden nodig
Sinds hij zich kan laven aan jouw aanwezigheid.