Vader
Ik heb mijn vader ooit verwensd
omwille van de draagkracht van zijn woorden
die, ook onuitgesproken, mijn leven hebben bepaald.
Zo gedenk ik de keren dat hij mij zei
"Doe nu eens wat!", en ik, als kind
luisterde als alle dagen van de maand, dagelijks
,
en mijn eigen leven werd me in de mond gelegd.
Later kwamen er momenten, zij waren niet zichtbaar
dat die grote man, mijn vader, zijn kind liet gaan
en ik angstig terug naar mijn moeders rokken liep.
Wat vervloek ik deze dagen, en mijzelf.
En nu mijn vader ouder is, als bomen in de herfst,
bedachtzaam, het zonlicht op zijn zilvergrijze haren
laat ik zijn been los, bedenk ik me, en lach:
mijn vader heeft mijn levensloop bepaald.